Jak pouczają spece od produktywności, kluczem do sukcesu, ale i drogą do klęski, są nawyki. Spać regularnie, jeść o stałych porach, brać się do pracy bez zbędnych przygotowań, nie wchodzić za często na fejsa i nie odświeżać maniakalnie poczty. Wiedzą o tym zresztą doskonale rodzice, którzy przyuczają małe pokraki do sikania na nocnik, a nie gdzie popadnie oraz anonimowi nikotyniści, dla których uczucie głodu jest niczym w porównaniu z siłą rytuału wychodzenia na fajkę po każdym napisanym akapicie. Są więc nawyki dobre i złe: te pierwsze trzeba wzmacniać, te drugie hamować. I tak, słusznie się domyślacie, są do tego aplikacje.

Jeszcze tylko jeden dzień

Podobno żeby wyrobić w sobie nawyk – dobry albo zły – wystarczy 21 dni, potem idzie już samo. Amerykański komik Jerry Seinfeld jest uznawany za pomysłodawcę jednego ze sposobów na przetrwanie tego magicznego okresu: każdego dnia, którego uda nam się zrobić to, co chcielibyśmy robić przez resztę życia, na ściennym kalendarzu stawiamy krzyżyk, starając się nie zerwać powstającego w ten sposób łańcucha. Satysfakcja, wynikająca z podziwiania tego, jak powstaje coraz dłuższa seria, stanowi motywację, która nie powinna się znudzić, zanim pożądana czynność nie wejdzie nam w krew. Ale kto dzisiaj ma ścienne kalendarze?

Good Habits (iOS) pozwala nie tylko ładnymi kolorami zaznaczać kolejne dni, w których nam się powiodło, ale umożliwia też tworzenie całego zbioru kalendarzyków dla różnych czynności. Aplikacja odnotowuje najlepsze wyniki, tak, żeby w razie małego omsknięcia można było z nowymi siłami przymierzyć się do kolejnego bicia rekordu. Odpowiednik na Androida, HabitBull, podpowiada jakie to mogą być czynności: codzienny spacer albo nawet trzy uściski ofiarowane bliskim osobom. Uściskany? Odnotować.

Trochę inną metodę – małych kroków – proponuje One More Day (iOS). Każdego dnia klikamy w aplikację, powiększając liczbę dni bez, dajmy na to, jedzenia słodyczy, a kiedy stajemy w obliczu pokusy, mamy pomyśleć, że wytrzymamy przecież jeszcze tylko jeden dzień.

Istnieją też aplikacje bardziej wyspecjalizowane, zaprojektowane z myślą o jednej czynności, nad którą pomagają pracować. Aby, na przykład, nie uschnąć z pragnienia, możemy się nauczyć pić regularnie wodę. Hydro drink water (iOS) i Hydro Coach (Android) nie tylko przypominają co jakiś czas o tym, żeby wypić szklankę mineralnej albo kranówy, ale w zależności od parametrów ciała i trybu życia dobierają odpowiednie dawki i częstotliwość.

Tlenek węgla spada

Chyba najwięcej aplikacji dotyczy jednak, po prostu, rzucania palenia. Wszystkie z nich stają w szranki z metodami tradycyjnymi (gumy z nikotyną, plastry i tabletki) i tymi bardziej magicznymi (reklamowanymi zwykle przy użyciu partyzanckich ogłoszeń rozklejanych na śmietnikach w parku – ten miejski folklor domaga się zresztą analizy),  takimi jak akupunktura czy totalna integralna detoksykacja całego ciała.

Stop Smoking (Android) punktuje każdego niewypalonego papierosa, przyznaje medale za pokonywanie kolejnych progów, a do tego na każdym kroku informuje o doświadczanych korzyściach – czy to zdrowotnych, czy finansowych.

Quit Pro: stop smoking now (iOS) działa podobnie (autorzy zakładają nawet, że będą nam towarzyszyć latami, z każdym dniem powiększając kwotę zaoszczędzonych pieniędzy i odzyskanych miesięcy życia), ale pozwala też odpowiednio przygotować się do rzucenia nałogu. Aplikacja zachęca do rejestrowania każdego wypalonego papierosa, pytając przy okazji o powody zapalenia oraz odnotowując lokalizację. Po pewnym czasie prezentuje statystyki, mające pomóc w uniknięciu szkodliwych czynników, a także miejsc i okoliczności zwiększających ryzyko palenia (na przykład spotkań z szefem w miejscu pracy).

Jeśli taka współpraca z aplikacją nam nie wystarcza, możemy zawsze poddać się hipnozie. Quit Smoking Hypnosis (iOS) oraz Stop Smoking Hypnosis (Android) stosują sygnały dźwiękowe, które mają skomunikować się z naszą nieświadomością i to właśnie ją nakłonić do porzucenia nałogu. W ostateczności odpowiednie aplikacje, takie jak Stop Smoking Instantly With Chinese Massage Points (iOS) autorstwa Dr. Jakoba Bargaka, nauczą nas metod chińskiej akupresury, która załatwi sprawę raz na zawsze.

Święta, święta i po świętach

Tak się szczęśliwie składa, że nowy rok zaczyna się niedługo po świętach, jest to więc najlepszy moment, żeby poradzić sobie z tym, co w owym czasie cały naród praktykuje najchętniej: monstrualnym i masochistycznym obżarstwem. Słowem: w styczniu bierzemy się za zrzucanie kilogramów. Jak jednak mielibyśmy sprostać temu wyzwaniu bez odpowiedniej pomocy?

Lifesum (iOS i Android) już w samej nazwie komunikuje swoją filozofię: nie chodzi tu o skupianie się na robieniu brzuszków, ale o podsumowanie całego życia, od zwyczajów żywieniowych po pokonywane codziennie, biegiem lub spacerem, kilometry. „It is all about taking control of your life” – powiadają twórcy tej aplikacji, która ma służyć za zintegrowany monitor aktywności życiowych. W praktyce sprowadza się to jednak do odnotowywania posiłków wraz z ich ładunkiem energetycznym oraz codziennych ćwiczeń wraz z ich energetycznym wydatkiem. Kiedy suma wychodzi na zero możemy być spokojni.

Do rozwijania narastającej wśród narodu manii biegania nada się natomiast Runtastic (iOS, Android), który – podobnie jak mnóstwo tego rodzaju aplikacji – pozwala rejestrować częstotliwość, trasy i warunki codziennych półmaratonów. Na mapie możemy obserwować, gdzie byliśmy i jaka była wtedy pogoda, a statystyki pokażą, ile już przebiegliśmy i z jaką prędkością. Ale to nie wszystko. Za sprawą rozwijającego się rynku tzw. wearables, czyli różnych czujników i zegarków umieszczanych na ciele i komunikujących się ze smartfonami (takich jak Apple Watch czy Android Wear), aplikacje mogą też monitorować tętno i temperaturę ciała. Dzięki temu nasz osobisty trener może nad nami czuwać przez calutki dzień.

*

Usiłując oszukać swoje skłonności – albo po prostu swoje ciało – i przymusić je do zachowań zgodnych z rozkładem dnia, postępujemy trochę jak wspomniani już opiekunowie niemowlaków, dokładający starań, aby doprowadzić je do stanu społecznej funkcjonalności, czy też jak trenerzy zwierząt, którzy metodą pozytywnych motywacji wyrabiają w psach pożądane zwyczaje. Za jednym i drugim stoi założenie, że obiekt dyscyplinowania nie jest na tyle samodzielny, żeby mógł wziąć odpowiedzialność za siebie, trzeba mu więc wpoić właściwe odruchy. Okazuje się więc, że nasze ciała i popędy traktujemy tak samo  jak nierozgarniętych obcych, z którymi można się skomunikować tylko za pomocą sprytnych sztuczek. W nowym, 2015 roku kartezjański dualizm ma się doskonale.