Polowanie na hipstera i muffinkę

Na początku zastanówmy się, kto właściwie mieszka w Nowym Jorku (pisząc NYC, myślę głównie o Brooklynie, bo co by nie mówić, teraz Brooklyn jest okolicą życzliwie sekundującą realizacji kolejnego american dream – najprawdopodobniej zawdzięczamy to braciom hipsterom). Nie tylko TE Dziewczyny mieszkają w Nowym Jorku, także dwie inne, równie spłukane jak Hannah i Marnie, od kilku lat skutecznie pielęgnujące niechęć wobec hipsterów stanowiących część klienteli lokalu, w którym pracują. Mowa oczywiście o Max i Caroline z serialu Dwie spłukane dziewczyny. To co łączy serial Dziewczyny i Dwie spłukane dziewczyny to granie motywem hipstera. Poza tym komedie te różnią się zasadniczo w kwestiach formalnych – projekt Dunham jest autorski i jakościowy, realizowany dla HBO i jej modelowych widzów charakteryzujących się wysokim kapitałem kulturowym, a serial stacji CBS to sitcom, po który sięgają – wedle statystyk – najmniej wymagający odbiorcy, kimkolwiek oni (my) są (jesteśmy). Powiecie, że w Dziewczynach hipsterzy nie są szczególnie mocno eksponowani. Gdy jednak przyjrzeć się bliżej, okaże się, że to nie tylko ci wszyscy dziwacy mijani przez Hannah, Shosh i Marnie na ulicach, w klubach, w kawiarni, ale przede wszystkim ich bliscy znajomi. Jessa niewątpliwie nosi w sercu hip pierwiastek – jej kreatywność (będąca najważniejszą odznaką/sprawnością hipstera) uwidacznia się na wielu polach. Nie tylko jeśli chodzi o stylizowany na europejski wizerunek, ale i styl życia pozwalający (dzięki pieniądzom „od babci”) na spontaniczną modyfikację ścieżki zawodowej – od roli opiekunki do dzieci przez „żonę przy mężu” po pracę w sklepie odzieżowym dla najmłodszych. Outlook Jessy, jej – jak to się dawniej mówiło – pragnienie bycia niebieskim ptakiem, poglądy na życie doskonale wpisują się w definiowanie tej subkultury. Subkultury kojarzonej z wytwarzaniem idei mogących przynosić profity finansowe, ale często pozostających jedynie w sferze projektu, podążającej za rozwojem osobistym stanowiącym cel nadrzędny wobec beneficjów wynikających z mozolnie budowanej ścieżki kariery. Gdy dodać do tego dawkę narcyzmu, zblazowania i zawyżoną samoocenę, Jessa mogłaby stanowić modelowy wzorzec hipstera, który pewnie jak i idealny kilogram, przechowywany jest w Sèvres pod Paryżem. Poza Jessą, także sąsiad Hannah – którego status waha się pomiędzy zagrożeniem bezdomnością, narkomanią a beztroską lekkoducha skłonnego urywać się na spacery po nowojorskich nekropoliach – kwalifikuje się na hipstera (sprawę ułatwia fakt, że o każdej porze roku nosi wełnianą czapkę, również przebywając w przestrzeniach osłoniętych dachem). Gdyby się zastanowić, to pewnie Hannah oraz Adam zmieściliby się w jednej z tysiąca pojemnych definicji tej bezprogramowej subkultury. Z całą pewnością jednak można powiedzieć, że w okolicy Hannah (także mieszka na Brooklynie) hipster hipstera hipsterem pogania i mówię to jedynie z wrodzonej zazdrości, gdyż czego bym nie zrobiła i jakkolwiek nie poszerzyła granic definicji, nijak się w nią nie wpisuję.

Warto w tym miejscu dodać, że Brooklyn to nie tylko modny Williamsburg, ale także sąsiadujący z nim Greenpoint. Oczywiście tę lokalizację twórcy telewizyjni na ogół pomijają jako mniej atrakcyjną. Wszak od lat utożsamiana jest z mekką Polaków lubiących utkwić na kolejne dwadzieścia lat w jednym miejscu bez konieczności komunikacji z autochtonami posługującymi się innym językiem niż polski. To się jednak zmienia i Greenpoint może stać się wkrótce nową czernią Brooklynu. Zaczęli zaglądać tam przecież hipsterzy, o czym na swoim blogu pisze Dagmara Biernacka, kolejna z listy moich ulubionych nowojorskich dziewczyn. Blog Dagmary szczególnie polecam osobom, które miały okazję spróbować Nowego Jorku, a teraz muszą szukać substytutu tego niepowtarzalnego smaku i każdy sposób, aby wrócić tam na chwilę, uznają za wart uwagi.

Fabuła Dwóch spłukanych dziewczyn zbudowana jest na dwóch fundamentach. Pierwszym z nich jest Williamsburg przedstawiany jako stolica hip entuzjastów, a drugim wykazanie podobieństwa ich wizerunków z tym, jak prezentują się brooklyńscy bezdomni (słynna stała się definicja Max, wskazująca różnice między tymi dwiema grupami, stanowiącymi liczną klientelę lokalu, w którym dziewczyny pracują). Bohaterki spotykają hipsterów nie tylko w pracy, ale i w metrze czy w okolicy swojego mieszkania, znajdującego się na Brooklynie, ale poza Williamsburgiem. I w tym miejscu chciałabym się zatrzymać, ponieważ jak na tak specyficzną – dla telewizyjnych światów przedstawionych – lokalizację knajpki, zbyt jednowymiarowo i potocznie prezentowany jest nam hipster i jego atrybuty. Williamsburg widziany z perspektywy serialu (realizowanego w studiu telewizyjnym), to tylko chodnik prowadzący do lokalu oraz kontener na śmieci, w którym mieszka jeden z bohaterów. Czy hipsterskie są babeczki sprzedawane przez Max i Caroline? I tak, i nie. Z jednej strony można powiedzieć, że talent do niecodziennego łączenia smaków, a także nietypowa promocja i dystrybucja sprawiają, że muffinki Max są pokusą dla klientów z kręgu hip (zresztą często w środku nocy kupują je wracający z imprez artyści wszelkiej maści). Z drugiej zaś – gdyby wiedzieli, że bohaterka wykorzystuje do wypieku gotowe mieszanki dostępne w każdym markecie – pewnie osłabłby ich entuzjazm do cupcakes o oryginalnym smaku bekonu i karmelu.

Williamsburg wart jest odwiedzenia i choć nie widać tego w dekoracjach serialu o dwóch spłukanych dziewczynach, to czynione tam deklaracje słusznie podpowiadają, że mekka dziwaków, wykolejeńców, artystów, kreatywnych bezrobotnych (niepotrzebne skreślić) musi znaleźć się na każdej liście „miejsc do zobaczenia w Nowym Jorku”. Brooklyn to nie tylko jeden Brooklyn Bridge, na którym spotykali się, zakochiwali i/lub rozstawali liczni bohaterowie filmów i seriali. Drugim wartym zobaczenia mostem jest ten prowadzący na Williamsburg. Różowy, ozdobiony złotymi literami obwieszczającymi nam, że oto zmierzamy w kierunku Williamsburga wygląda jak kpina z hipsterskiej krucjaty przeciwko temu kolorowi, ale są pewnie i tacy, którzy wierzą, że róż użyty został jako manifestacja ironii (kolejnej hipsterskiej sprawności). Żeby powędrować mostem na Williamsburg wystarczy z Grand Central pojechać każdą zieloną linią metra na Union Square, a stamtąd linią L do samego serca Williamsburga. W przeciwieństwie do słynnego mostu brooklyńskiego, gdzie o każdej porze można spotkać turystów, biegaczy i spacerowiczów, na moście Williamsburg spotyka się na ogół biegaczy i ludzi wracających z pracy. Turystów tu jakby mniej (zwłaszcza zimą, gdy spacer po oblodzonym moście grozi pozostaniem tam na zawsze, a przynajmniej do czasu, gdy pojawi się pierwszy odważny jogger).

Kawa, kawa, kawa

Ale nie tylko hipsterami, Brooklynem i mostami stoi Nowy Jork. Nie da się zbagatelizować papierowego kubka z kawą. Mam wrażenie, że podczas moich – w gruncie rzeczy dosyć krótkich – pobytów w Nowym Jorku wypiłam ilość kawy, której nie da się porównać z żadnym innym okresem mojego życia. Kawa jest wszędzie i to wspaniałe uczucie wiedzieć, że masz ją na wyciągnięcie ręki, gdziekolwiek się ruszysz. Eksperymenty polegające na tym, żeby nie pić jej w popularnych sieciówkach (w końcu mamy je także w Polsce), doprowadziły mnie do różnych sytuacji – od bardzo kontrowersyjnej smakowo kawy z ekspresów przelewowych, której możemy wypić całe litry, gdyż panie (takie jak Max i Caroline!) pracujące w lokalach śniadaniowo-lunchowych, a właściwie – brunchowych, obficie nią częstują, po miłe zaskoczenia w podejrzanych i niepozornych miejscach nic dobrego nie obiecujących. Eksperymentowanie z jedzeniem i kawą uważam za obowiązkowe dla każdego, kto przylatuje do NYC (dopiero potem MoMA i cała reszta).

Zarówno w filmowo-telewizyjnym City, jak i tym rzeczywistym za wielką wodą, wyznawcy poglądu, że bez kawy nie ma życia, znajdują się w przeważającej większości. Nie jest to żadne novum – w serialach komediowych przełomu wieków bohaterki także były wyznawczyniami kawy, jak na przykład Carrie i jej koleżanki w Seksie w wielkim mieście. Co prawda Carrie długo nie miała własnego ekspresu (i za każdym razem jego odczuwalny brak był wygodnym pretekstem, żeby na kawę umówić się z przyjaciółkami), ale regularnie odwiedzała okoliczne kawiarnie, w których pisała swoje felietony, w końcu nie ma lepszego połączenia niż kawa i otwarty dokument tekstowy.

Z czasem jednak Carrie stała się posiadaczką ekspresu, w zakupie którego pomógł jej pewien ceniony artysta. On sam nie był hipsterem, ale w jego otoczeniu wielu powinno się znajdować, jednak nie było nam dane ich zobaczyć. Wówczas (w odległych latach zerowych) nie mówiło się jeszcze zbyt głośno o hipsterach. Carrie po prostu czuła się czasem zniesmaczona spotykanymi freakami, jak w odcinku The Freak Show.

Warto wspomnieć odcinek z gościnnym udziałem Alanis Morissette, w którym wokalistka wcieliła się w rolę hipsteryzującej lesbijki. Carrie uważała ją za szaloną i żyjącą na krawędzi dziewczynę, z którą jednak nie znalazła wspólnego języka, a właściwie znalazła go tylko na chwilę (jeśli wiecie, co mam na myśli). To ciekawe, że panna Bradshaw mieszkając w Nowym Jorku, w momencie, gdy hipster powstaje z popiołów i dostaje drugie życie po tym jak umarł wraz z pokoleniem beatników, zdaje się go nie zauważać. A przecież jada sobotnie brunche nie tylko w okolicy Park Avenue, ale także w mniej reprezentatywnych miejscach, spotyka się z ludźmi sztuki, artystami, pisarzami, a mimo to hipstera nie uświadczymy w tym serialu. Dziwaka, starego kawalera z listą niecodziennych przyzwyczajeń – tak, ale hipstera? Pewnie dlatego, że w gruncie rzeczy Carrie i jej przyjaciółki to dobrze sytuowane panie w średnim wieku, które z Hannah i całą resztą brooklyńskich nieudaczników/hipsterów/kreatywnych twórców idei/bezrobotnych absolwentów kierunków humanistycznych (znowu – niepotrzebne skreślić) nie miałyby o czym rozmawiać.