Megan Reed (w tej roli znana ze Słodkich kłamstewek Shay Mitchell) po przeżytej traumie postanawia zmienić swoje życie. W trakcie intensywnej walki z nałogiem trafia do pracy w kostnicy, gdzie czekają na nią ekstremalne wrażenia.

Kiedy w latach siedemdziesiątych w kinach pojawił się Egzorcysta, widzowie masowo cierpieli na bezsenność. William Friedkin zmanipulował widzów nowatorskim w tamtych czasach wątkiem opętania, który godził w religijne autorytety. Ciąg zjawisk paranormalnych skondensowanych w filmowej fabule zapoczątkował rewolucję gatunkową horroru. Publiczność zapragnęła bać się coraz częściej i coraz bardziej, jednocześnie tematem egzorcyzmów zainteresowali się inni twórcy. Na tle dzieł zbudowanych w podobnej konwencji Diabeł: Inkarnacja wygląda jak resztki po produkcjach „wielkich tego gatunku”. Jeśli jednak spojrzymy na niego z drugiej strony, zobaczymy swoisty pastisz, prowadzący z nimi błazeńską polemikę. Czy Diabeł: Inkarnacja zostanie Don Kichotem kina grozy?

Reżyser wykorzystuje oszczędne środki wyrazu, dzięki czemu skupia uwagę widza na psychologii bohaterów. Z pozoru sztampowe postaci w prześmiewczy sposób ukazują paletę ludzkich zachowań. Działają według pewnych schematów, służąc przy tym za alegorię konkretnych cech charakteru. W ich postępowaniu tkwi jednak ukryta groteska, którą dostrzegą tylko amatorzy czytania między wierszami. Van Rooijen wkłada w usta aktorów poważne dialogi, w rzeczywistości próbując rozbawić odbiorcę zero-jedynkowym myśleniem. Na początku ten fabularny dydaktyzm irytuje, ale już po kilkunastu minutach wiemy, że filmu nie można traktować dosłownie. To, co przynosiło pożądane efekty w XVI wieku, dziś miejscami wywołuje zażenowanie.

Diabeł: Inkarnacja stanowi także parodię produkcji o nocnych marach i szkaradach. Trup Hannah Grace, zamiast budzić grozę kojarzy się ze zgrzybiałą, powywijaną gąsienicę. Megan Reed z kolei sprawia wrażenie zagubionej dziewczynki, która nie ucieka z krzykiem na widok krwawej zmory, tylko z własnej woli naraża się na niebezpieczeństwo. Naiwność bohaterów sprawia, że wątpimy w umiejętności scenarzysty. W najbardziej groteskowych momentach twórcy mogliby wstawić sitcomowy śmiech z puszki. Widzowie nie płaczą jednak ze śmiechu, bo… nie wypada. Apogeum absurdu stanowi zaś przerysowane zakończenie, przywodzące na myśl happy end z bajki dla dzieci.

O „dwoistości natury” tego dzieła można mówić wiele, ale czy na pewno warto ją analizować? W Diable: Inkarnacji co prawda tkwi jeszcze zalążek upiornej rozrywki, ale nie zadziała on na miłośników horrorów, którzy niejedną realizację tego gatunku już widzieli. Lepiej włączyć dobrą klasykę horroru, zgasić światło i przygryzać wargi ze strachu w domowych pieleszach. Nawet ciemne mieszkanie niepokoi bardziej niż dzieło van Rooijena.