Jack to film o dziesięciolatku, który zostaje wysłany do domu zastępczego. Ma tam przebywać w trakcie roku szkolnego, w wakacje wróci zaś do młodszego brata i młodej, samotnej matki. Gdy nadchodzi moment wyjazdu, okazuje się, że Jack musi poczekać jeszcze dwa dni.  Chłopiec nie jest w stanie znieść tęsknoty i ucieka do domu, tam drzwi są jednak zamknięte – i pozostaną jeszcze przez kilka dni. Jack spędza ten czas na poszukiwaniu matki, a droga chłopca przez miasto to kluczowy motyw filmu. Reżyser Edward Berger dynamizuje opowiastkę spotkaniami z dorosłymi oraz delikatnymi humorystycznymi ozdobnikami, zaś bohaterów śledzimy krok w krok, jak w Aurorze Mungiu czy Keane Kerrigana.

Z zainteresowaniem oglądamy  zmagania chłopca z materią i ludźmi, spacery po lesie, ucieczkę przed ochroną sklepu, garażowe wyprawy, podkradanie cukru z kawiarni. I nie jest to jedynie modna narracyjna maniera. Musimy poczuć smak kilkudniowej męki bohatera, żeby odpowiednio wybrzmiało zakończenie historii: ostatnie sceny przemieniają film w kino drogi, a wyprawa chłopca staje się symbolem nadchodzącej zmiany. Jack sprawia początkowo wrażenie klasycznego freudowskiego przypadku: tęskni za łonem matki, próbuje odciąć siebie i matkę od świata zewnętrznego, jest zazdrosny o obcych. Podróż po mieście, przykra konsekwencja jego uporu, okazuje się momentem przejścia, nieplanowanym rytuałem inicjacji: chłopiec nabiera świadomości niezbędnej, by zdjąć matkę z postumentu i zauważyć odrębność własnych potrzeb i emocji.

Druga propozycja gospodarzy to Kreuzweg (reż. Dietrich Brüggemann). Tablice ze stacjami drogi krzyżowej sąsiadują tu z jednoujęciowymi scenami obrazującymi zmagania Marii, czternastoletniej dziewczynki przynależącej do ortodoksyjnego odłamu kościoła katolickiego. W otwierającej film scenie ksiądz tłumaczy dzieciom, co znaczy być katolikiem: katolik to wojownik walczący ze złem, a zło czai się wszędzie – w muzyce z wyraźną linią melodyczną, w kolorowych gazetach i na billboardach, od których trzeba odwracać wzrok. Maria, pozostająca w otoczeniu paranoiczno-histerycznej matki dewotki, szkoły „opanowanej przez szatana” oraz księdza-proroka, chce osiągnąć biblijny ideał świętej. W podejściu do chrześcijaństwa blisko jej do Céline z Hadewijch: podąża za iluzorycznym wzorcem ascety. Jednak o ile w filmie Dumonta za manifestami świętości stoją puste slogany i miłość własna bohaterki, o tyle Maria z Kreuzweg ma inny, sekretny cel. I chociaż cel ten osiąga, to istotą filmu pozostają jej dylematy wynikające z konfliktu naturalnych potrzeb każdej nastolatki z wyrzeczeniami związanymi z próbą osiągnięcia świętości. Lea van Acken cudownie wchodzi w rolę: jej cierpienie niemalże boli oglądającego.

Bezpośrednie mówienie o Bogu i wierze, dosłowność analogii oraz chwyty takie jak nazwanie bohaterki imieniem matki Jezusa wydają się dość ryzykowne. Film ratuje jednak to, co pogrążyło Hadewijch – brak banalnych sugestii, które w Kreuzweg zastąpiono zadawaniem pytań. I nie są to pytania teologiczne. Cassavetesowskie długie ujęcia automatycznie stwarzają przestrzeń dla psychologii, Kreuzweg śledzi nie tyle wyrwy w strukturze teologicznej religii katolickiej, ile możliwość implementacji chrześcijańskich założeń w ludzkim ciele, ułomnym i niepewnym. Im większa żarliwość podejścia, tym większa porażka: zarówno w przypadku wrażliwej Marii, jak i jej matki. Film pointuje kolejny wielokropek, którego brakuje w niektórych pozycjach z berlińskiego konkursu.

Najbardziej cieszą oczywiście niespodzianki: nie tylko świetne niemieckie filmy, ale i np. norweski In Order of Disappearance, który rozkłada na łopatki gangsterskie kino gatunku. Na premierę czekają Aloft Claudii Llosy i Boyhood Linklatera. Szczególnie Linklaterowi życzę powodzenia. Jako Amerykanin mógłby zniwelować niesmak, który pozostawił po sobie Monuments Men Clooneya.