Całość rozpoczyna się bardzo, ale to bardzo garażowo. Rockowy do cna Revolution brzmi jak zarejestrowany nawet nie na żywo, ale podczas próby w garażu. Kiedy słyszymy ten utwór, przed oczyma pojawia się nam obraz wygłuszonego dywanami i wytłoczkami od jajek pomieszczenia. Pomiędzy starą pralką a kosiarką do trawy stoi piec basowy, a pod odrapaną ścianą znalazło się miejsce na perkusję. Jaki by ten garaż nie był, jest bardzo dobrze wygłuszony, brzmienie, choć surowe, jest czytelne i niezakłócone. O dziwo, po tym energetycznym numerze, po którym spodziewamy się raczej całej płyty utrzymanej w tym tempie, Trupa Trupa wyraźnie zwalnia. Od galopu na plaży przechodzi raczej do spokojnego spaceru po piasku. Kolejne krótkie utwory, Did you i wypełniony dziwnymi stukami oraz oldschoolowymi klawiszami Nearness of you, diametralnie odmieniają oblicze zespołu. Niepozbawione są neogitarowego zacięcia, ale gubi się ono w mieszaninie pozostałych dźwięków, bliższych muzyce pop niż rockowemu łojeniu. Podobnie jest z kołyszącym lekko Don’t go away, w którym niestety wokal Grzegorza Kwiatkowskiego przeszkadza dźwiękowej sielance, wydaje się za bardzo zblazowany i burzy przyjemny obraz utworu.

Dopiero Good days are gone, z wokalem niemalże ulicznym, zmiękczony dźwiękami klawiszy i suchą grą perkusji – przywraca  do życia, wytrąca z letargu, do którego zaprowadziły nas ospale poprzednie kawałki. Okrzyknąć ten numer punkowym to za dużo, głównie ze względu na wygaszone gitary i psychodeliczne klawisze. Na szczęście agresją nadrabia wokal – zwłaszcza w końcówce. Od czasu do czasu pojawiają się w muzyce trójmiejskiego bandu noise’owe partie, pasujące do pozostałych rockowych elementów, łagodzą je jednak dźwięki organów w tle. Nie do końca rozumiem ten zabieg, podejrzewam jednak, że jest celowy. Bez niego muzyka mogłaby być bardziej zdecydowana i brudna, a tak oscyluje gdzieś pomiędzy wspomnianym już garażem a przyjęciem urodzinowym. I tak, jak w rockowym Walt Whitman słyszę dalekie echa Franz Ferdinand, zakłócony tu nieco wokal dobrze współgra z resztą instrumentów, szkoda tylko, że ten utwór jest tak krótki – mógłby być radiowym hitem. Jeszcze krótszy Marmalade sky o skocznej, wesołej melodii wprawia w świetny nastrój, jedyne, co mu zarzucam, to tak niewielki rozmiar. W momencie, kiedy rozkręca się na dobre, nagle się kończy.

Z kolei zamykające tę niespełna półgodzinną płytę utwory to kompozycje znacznie dłuższe, rozbudowane, w wolnym tempie. W moim odczuciu rozwlekają one całość, sprawiają, że żywe, rockowe numery jawią się na LP jak błyszczące kamienie leżące w błocie, jest ich kilka, ale to, co je otacza, wypacza ogólny obraz. Nietrudno sobie wyobrazić, że z utworów Porn actress czy Take my hand grupa stwarza na żywo ciekawe improwizacje, w czym pomagają długie partie instrumentalne w tych kawałkach. Może jednak nie warto było rejestrować ich na albumie, zamiast tego można byłoby dorzucić kilka pełnokrwistych rockowych petard, o które z pewnością dopraszają się fanki pod sceną.

Trupa Trupa lepiej prezentuje się, grając prostego garażowego rocka, niż kiedy eksperymentuje z tempem i ponosi ją fantazja. Podobnie rzecz ma się z wokalem, który wypada lepiej, ginąc nieco w zgiełku instrumentów. W pozostałych momentach wysunięty na czoło polski akcent w angielskich tekstach daje się wyraźnie we znaki. Trójmiejski zespół obrał dobrą drogę. Jeśli podąży nią bezkompromisowo i z werwą, z pewnością jeszcze usłyszymy o nim w przyszłości.