Szymon Hołubowski sam siebie określa mianem malarza, idealisty i wiecznego marzyciela. Chociaż działalność artystyczną uczynił swoim zawodem dopiero cztery lata temu, towarzyszyła mu ona już od dzieciństwa – w dużej mierze za sprawą ojca. Artysta nierzadko wspomina bowiem, że odkąd tylko pamięta, jego tata rysował, malował i rzeźbił, zamiłowanie do sztuki zostało więc przekazane w genach. Hołubowski, oprócz pracy na papierze i płótnie, twórczą energię wyzwalał tworząc graffiti i murale na ścianach pustostanów. Pomysł przekucia sztuki w zawód przez długi czas wydawał mu się jednak niemożliwy do zrealizowania, dlatego też rozpoczął studia na kierunku ekonomicznym. Przez wiele lat pracował również w branży marketingowej i PR, malarstwo traktując jedynie jako pasję, której może oddawać się w wolnych chwilach. Jakiś czas temu w życiu Hołubowskiego nastąpił przełom – artysta postanowił postawić wszystko na jedną kartę i całkowicie zaangażować się w działalność twórczą. Jak sam przyznaje, w promocji swoich dzieł bardzo pomogły mu wcześniejsze doświadczenia zawodowe związane z prowadzeniem fanpage’ów klientów w mediach społecznościowych. Dziś, cztery lata po podjęciu decyzji o związaniu życia wyłącznie ze sztuką, Hołubowski może poszczycić się imponującą liczbą sympatyków swej twórczości. Jego obrazy niemal natychmiast znajdują kupców i trafiają do prywatnych kolekcji na terenie całej Europy (Niemcy, Szwajcaria, Belgia, Anglia, Włochy, Hiszpania). Coraz częściej pojawiają się również propozycje udziału w wystawach, ważnych wydarzeniach kulturalnych czy nawet kampaniach społecznych.

Twórczość Szymona Hołubowskiego ma dwojakie oblicze – realizuje on zarówno przedstawienia figuratywne, a ściślej mówiąc portrety, jak i kompozycje czysto abstrakcyjne. Cała jego sztuka wywodzi się właśnie z abstrakcji. Nawet charakteryzujące się często nierealistyczną paletą barw oraz dynamicznymi pociągnięciami pędzla kobiece wizerunki, Hołubowski nazywa portretami abstrakcyjnymi. Wszystkie jego dzieła wyróżnia przy tym duża ekspresja. Efekt ten artysta uzyskuje posługując się nie tylko szybkimi, sprawiającymi wrażenie niemal przypadkowych, ruchami narzędzia malarskiego, ale przede wszystkim niezwykle rozbudowaną kolorystyką.

Jednakże powiedzieć o malarstwie Hołubowskiego, że charakteryzuje się ono przede wszystkim bogatą paletą barwną, to tak, jakby nie powiedzieć nic… Wielość tonacji i odcieni obecna w sztuce artysty służy nie tylko dynamizacji kompozycji, ale przede wszystkim drobiazgowemu rejestrowaniu najsubtelniejszych nawet emocji, nastrojów, doświadczeń. W tym kontekście twórcę nazwać można pewnego rodzaju „psychologiem koloru”, który w stosunku do swoich modeli posługuje się malarstwem jako formą stosowanej terapii, a z drugiej strony, traktując je jako swoistą autoterapię.

Hołubowski podkreśla, że jego sztuka bezpośrednio związana jest z codziennością. Wszak większość malowanych przez niego kobiet to postaci, które artysta zna z życia prywatnego. Chociaż twórca nie sytuuje ich w powszednich, banalnych sytuacjach, codzienność obrazowanych osób uwidacznia się w rejestrowanych na płótnie emocjach, odczuciach, doznaniach. Wszystkie te wewnętrzne napięcia pozujących Hołubowskiemu modelek, zostają ubrane w malarski kod, w którym nie tyle liczy się sam sposób potraktowania farby na płaszczyźnie, co barwy i tworzone przez nie układy. Za pomocą kolorów i ich specyficznych zestawień młody malarz podejmuje próbę wydobycia na światło dzienne wewnętrznego świata obrazowanych postaci i przełożenia wszystkich jego komponentów na język malarstwa.

Można odnieść wrażenie, że podobny cel przyświeca Hołubowskiemu w procesie tworzenia dzieł abstrakcyjnych. Różnica polega jednak na tym, iż o ile malując portrety artysta skupia się na ukazaniu emocji i duchowych napięć postaci, to w realizacjach niefiguratywnych utrwala na płótnie swoje własne odczucia i nastroje. Chociaż w układach kompozycyjnych abstrakcyjnych dzieł Hołubowskiego można dostrzec podobieństwa, tak naprawdę każda z prac – malowana pod wpływem emocji towarzyszących autorowi w określonej chwili – jest zupełnie unikatowa i różna od pozostałych. Przyglądając się dynamicznym plamom koloru czy ekspresyjnie rozprowadzanym na płótnach zestawieniom barwnym, widz ma szansę obcować z podanymi z niezwykłą szczerością fragmentami przeżyć Szymona Hołubowskiego.  

Malarza nazwać można zatem psychologiem koloru – z jednej strony jest on terapeutą, który wrażenia i emocje innych precyzyjnie rejestruje na płótnie, z drugiej – przelewając na płaszczyznę obrazu, dokumentowane w formie abstrakcyjnych kompozycji, własne odczucia i doświadczenia, sam poddaje się specyficznej autoterapii.