Muntean/Rosenblum

Ranny, który może chodzić

Kurator: Monika Kozioł
Wernisaż: 25.10.2018, godz. 18
Data trwania wystawy: 26.10.2018–24. 3.2019
Miejsce: budynek A, poziom 0

Markus Muntean i Adi Rosenblum tworzą duet artystyczny od 1992 roku. Są znani przede wszystkim jako autorzy monumentalnych kompozycji – scen zbiorowych opatrzonych cytatami z literatury. Bohaterowie ich obrazów to młodzi ludzie, których sylwetki zostały przemalowane z materiałów fotograficznych pochodzących z archiwum artystów oraz z czasopism i internetu. Mimika i mowa ciała tych postaci ujawniają najczęściej ich bezradność, samotność i kruchość emocjonalną. Młode pokolenie widziane oczami Munteana i Rosenblum jest kreowane i manipulowane przez media społecznościowe. Przekaz obrazów sprowadza się często do pytania o możliwość istnienia duchowości we współczesnym świecie. Twórcy nie unikają patosu ani dwuznaczności, a kompozycje ich prac nawiązują do konwencji sztuki dawnej.

Ta metoda znalazła kontynuację w dziełach powstających od 2017 roku. Bazują one na kadrach z wideo zamieszczanych na YouTubie. Muntean/Rosenblum wybierają filmiki, które cieszą się ogromną popularnością, mimo że są rejestracją zwyczajnych, a nawet banalnych scen, rozgrywających się na przykład w siłowni albo w gabinecie dentystycznym. W tych pracach artyści skupili się na cytatach z wierszy Rilkego, Eliota, Celana i Bowlesa, zderzając ze sobą obrazy reprezentujące kulturę popularną z najwyższej klasy poezją. Zestawienie warstwy wizualnej z literacką nie ma wyraźnych uzasadnień i tym samym stawia widza przed koniecznością znalezienia własnej interpretacji historii przedstawionej na płótnie.

Równie ważną częścią działalności duetu Muntean/Rosenblum są akcje performatywne. W ich ramach artyści często malują rany na ciałach aktorów, a następnie, bez jakiejkolwiek wskazówki dla odbiorcy lub komentarza, umieszczają ich w przestrzeni miasta lub galerii. Bohaterowie ich obrazów oraz performansów sprawiają wrażenie skrzywdzonych lub poruszonych emocjonalnie, rana odzwierciedla więc ten stan. To, co w obrazach jest sugestią psychologiczną, konkretyzuje się w działaniach performatywnych.

W czasie wernisażu w MOCAK-u odbędzie się performans. Jedna ze ścian w przestrzeni ekspozycyjnej zostanie zamieniona w Ścianę Płaczu. W jej szczelinach aktorzy umieszczą karteczki z ważnymi dla Munteana i Rosenblum cytatami z wierszy i prozy. Widzowie będą mogli się zapoznać z ich treścią. Tym samym teksty, które teoretycznie powinny pozostać tajemnicą (tak jak prośby do Boga umieszczane w Ścianie Płaczu w Jerozolimie), będą wystawione na widok publiczny.

Ekspozycja wpisuje się w program wystawienniczy poświęcony artystom, których prace znajdują się w Kolekcji MOCAK-u. Towarzyszyć jej będzie polsko-angielska publikacja.