Niewykluczone, że White za bardzo wziął sobie do serca zarzuty dotyczące generyczności tworzonej przez niego muzyki. Każdy, kto spędził parę lat w szkole, wie, że młodzież bywa okrutna – garść złośliwości ze strony zafiksowanych na punkcie Pitchforka słuchaczy nie powinna być decydująca w kontekście wyboru dalszej twórczej drogi. Były frontman The Raconteurs najwyraźniej sądzi inaczej. Boarding House Reach ma udowodnić nam, że nie jest wcale uwstecznionym bluesmanem, który – gdyby tylko nie wychowywał się w Detroit w latach 80., a w, dajmy na to, Płocku w latach 90., w każde wakacje jeździłby do Węgorzewa na festiwal klasycznego rocka. Na swoim nowym albumie dwoi się i troi, sampluje, łamie konwencje. Wszystko po to, aby dać sygnał, że stary Jack wie, co w trafie w piszczy!

Problem w tym, że nie wie. Eksperymentalne zacięcie White’a jest wymuszone i nieautentyczne, a jego trzecia płyta solowa to dzieło nadzwyczaj ubogie w sensowne, przemyślane i przekonujące kompozycje. Zamiast nich dostajemy zbiór szkiców poczynionych naprędce w Pro Tools (Hypermisophoniac, Abulia and Akrasia) i napakowanych nierozmyślnie używaną elektroniką miniatur (Everything You’ve Ever Learned). Jeśli wokalista sięga już po tradycyjnie bluesowe wzorce, jak w Why Walk a Dog?, to ubarwia aranżację vaporwave’owymi syntezatorami („patrzcie, to nie jest jakiś zakurzony bluesik!”). Do tego dochodzą tekstowe kurioza – wspomniane Why Walk a Dog? to dość naiwny, naszpikowany oczywistościami prozwierzęcy manifest (trudno się nie zaśmiać, nawet, jeśli uwielbia się psy – wiem, co mówię), natomiast w Ice Station Zebra pojawiają się gniewne wersy w rodzaju: Wszyscy jedynie naśladujemy Boga! Warto zaznaczyć, że w tym utworze Jack White znów daje nam próbkę swoich rapowych umiejętności. Jeżeli uważacie, że Pih lub Borixon mają słabe flow, to zalecam przemyśleć sprawę. Paradoksalnie najlepiej w całym zestawie wypada Over and Over and Over pochodzące jeszcze z czasów The White Stripes. Muzyk zdecydował się jednak wzbogacić całość chóralnymi partiami rodem z Army of Lovers – wiecie, żeby było i DZIWNIE, i ORYGINALNIE.

I nie chodzi tu o proporcje między „rockowością” a „elektroniką”. W 2018 roku są to już nic nieznaczące kategorie, a sztywny podział między powyższymi mógłby być dziś traktowany poważnie co najwyżej przez Marka Niedźwiedzkiego. Chodzi o absolutny brak pomysłu na to, jak odświeżyć własne brzmienie. A przecież dał nam przykład Damon Albarn, jak spędziwszy wiele lat w jednym z najpopularniejszych zespołów świata, pchnąć wreszcie własną muzykę na nowe tory (mowa tu nie o Gorillaz, a solowym Everyday Robots z 2014 roku). Tymczasem Pet Sounds Jacka White’a? Nie, OK Computer Zbigniewa Hołdysa, nagrane z około dwudziestoletnim opóźnieniem. Brzmi okropnie? Tak właśnie.