Mojej mamie

Pisząc niedawno (wspólnie z Mateuszem Witkowskim) o zapowiadającym Lazaretto tytułowym singlu, nazwałem White’a „Wioślarzem apokalipsy” (oczywiście nutka grafomanii jest tu świadoma). Odsłuchując tę szaloną kompozycję, rozpływałem się w jej degrengoladzie, która niosła zniszczenie, w „dialogu” rozbestwionej gitary i psychodelicznych smyczków. Nic wyjątkowego, to po prostu rock and roll w pełnym znaczeniu tego słowa, so I like it. Teraz dostaliśmy longplay, więc…

Na początek mamy trzy dziewczyny: red, blonde hair, and brunette (Three Women). Jeśli miałbym określić w jakiś sposób motyw przewodni tego numeru, nazwałbym go „łaskotaniem”. Od tego chyba należy zacząć, kiedy gramy opowieść o szerokopasmowym romansowaniu między Californią, Detroit, a Nashville. Tak naprawdę, Jack zaczyna od… rhytm and bluesa, i to pojętego w sposób bardzo staroświecki. Wskrzesza w zupełnie bezpretensjonalny sposób wymarły i jednocześnie przełomowy styl Alvina Lee z Ten Years After, który to próbował wtłoczyć progresywność w deltę Mississippi. Jak wiele wielkich projektów, wszystko to poszło w zapomnienie, ale styl Brytyjczyka chwilami odżywa: niegdyś w późnej Mars Volcie, dziś w kolejnym, chyba najbardziej rozbuchanym egotycznie projekcie Jacka White’a. Chodzi o to, by ominąć powtarzalność – zmieścić się w takcie, a jednocześnie zatrzeć wrażenie standardowego „odbębnienia” skali, co udaje się mało komu. Jak jest tutaj? Całkiem nieźle.

Jedziemy więc dalej. Jeśli zaspaliśmy na premierę singla, możemy w końcu się z nim zapoznać. Słuchając go po raz pierwszy, pewnie pomyślimy o nim z mieszanymi uczuciami, głównie ze względu na dziwaczne znużenie, jakiego dostarcza pierwsza część utworu. Kiedy zaś odsłuchamy drugą, długo potrwamy w zamyśleniu nad ich spójnością. To niezwykłe uczucie, więcej nie zdradzę, zainteresowanych odsyłam do artykułu o promującym album tracku.

Następnie przychodzi uspokojenie. Temporary Ground przywiewa klimat pierwszej solówki White’a, czyli Blunderbuss. Wypada przyznać, że tu akurat trafia w moment (co niekoniecznie zdarza się później). Tak, hipisująca balladka bardzo teraz pasuje.

Lecz nagle wbija się nam w stopę gwóźdź. Dostajemy spory policzek w postaci pierwszego uderzenia gitary w Would You Fight For My Love? Przy opisywaniu takich piosenek aż chce się przesadzać. Musi popaść w tkliwe uniesie każdy, kto słuchał „przejściowej” psychodelii, tej między Doorsami a The Stooges. Jedyna i niepowtarzalna wysokość wokalu, „hammondy”, bas z gitarą prowadzącą…

Nie ma co, starczy uczuciowej wylewności. Jack mówi: „na odmułę zagram wam Hendrixa!”. Odpalamy szlugi i zagadujemy koleżanki. Nikt nie śpiewa, więc może ktoś zatańczy. Co chwilę pulsujące chórki. Ogarniamy.

–  No to co, jeszcze po jednym? – spytał kumpel, po czym nawet nie musiałem odpowiadać. Just One Drink jest najzwyczajniejsze w świecie. To jak siedzieć w knajpie, w której puszczają same standardy z lat 60-tych i 70-tych. Ale spoko, rozmowa się kleiła, dobrze było odpocząć.

–  Ta, ładna dziś pogoda – ten sposób rozmowy nam wówczas odpowiada. Tak nietrzeźwi, że aż normalni. Jak sąsiedzi przy płocie. Dajemy odpocząć orkiestrze, bo też ludzie, zwłaszcza pan lider, już wiekowi. Gadamy więc przy… eee… na oko trzech numerach country (bardziej lub mniej przyjemnego).

Chcemy się już zwijać, gdy nagle puszczają coś, co przypomina Dead Weather (The Black Bat Licorice). Przy tym numerze musimy zostać. Pijemy po 3 wiśniówki. Nie wiem sam, co dalej się dzieje. Grają dobre hity, ktoś tam improwizuje na skrzypcach. Nawet podobno gdzieś rapowali.

I tak, rano… Who is the who, telling who what to do? Wycieczka z Jackiem do Lazaretu, do artystycznego piekiełka, w którym odbijają się wszystkie jego wcześniejsze projekty, do rezultatów jego artystycznego dojrzewania, wreszcie, do całej spontaniczności, która go nie opuściła – wszystko to jest doświadczeniem niepodważalnie wartościowym. Jakkolwiek, czki!, wątpliwie bezpiecznym.